18 MART YALANI

Bugün 18 MART, herkes birşeyler yazacak, konuşacak . Benim, şu an yaptığım gibi.
Ya hükümete çatacak, ya ağıtlar yakacak.
Hiç kimse, bireysel olarak kendini sorgulamayacak .
İçimizden, kaç kişi, çocuğunu alıp herhangi bir zamanda, bodrum , Marmaris , Kuşadası ya da AVM yerine, Çanakkale'ye götürdü. Kaçımız orada, tam da yerinde olan biteni iliklerine kadar hissederek, Şehitleri için dua etti.
Bu savaşın gerçek sebebini bilen kaç
kişiyiz ?
Google ' da bir sürü ıvır, zıvır için araştırma yapan bizler, tarihimizi öğrenmek için kaç kez baktı bilgisayara ?
Kaç kitap okuduk, ecdadımız ile ilgili ?
Kaç anne, çocuğuna Enver Paşa'dan bahsetti ?
I. Dünya Savaşı neden çıktı? Biz neden Almanya ile birlikte hareket ettik ?
Bir parça buğday ve petrol için mi öldü onca insan ? Müslüman ülkeler bize destek oldu mu ? Bu savaşın sonuçları, bize neye mal oldu? Hadi itiraf edelim , ona buna çatmaya gelince hepimizin çenesi bol .
Peki bilmek, öğrenmek , öğretmek denince neredeyiz ? Millet olarak neyin kıymetini biliyoruz ?
Çanakkale cephesini, kurtuluş savaşının bir parçası olarak bilenler var bu memlekette . Cehaletimiz çenemize vuruyor sadece.
Rakı masalarında, mangallarda kül kalmıyor geceleri.
Çocuklarımıza tarihimizi, ne kadar anlattık? Anne, baba olarak sorumluluğumuz budur öncelikle ? Peki bizler ne yaptık ? Çuvaldızı batıralım biraz. Biraz da değil hatta, sokalım iyice. Televizyon seyretmek yerine, kapatıp kitap okuyalım biraz.
Anzaklar, toplanıp her sene Türkiye'ye gelip, kendi şehitleri için ağlarken, bizim yaşadıklarımızı bizden iyi bilirken, Türkler'den çok , yabancılar bu konuda yaz yazmış, film çekmiş, belgesel yayınlamışken, hiç birimizin konuşmaya hakkı yok bence.
Popüler kültür içinde mahvolup gitmiş, ne geçmişine saygı duyan, ne geleceği için çocuk yetiştiren bir milletiz.
Tek derdimiz , akşam ne yeriz, ne marka giyeriz, o ne yapmış , bu ne yapmış.
Yazık, yaşın yanında kuruda yanıyor .
O şehitlerin yaşayan tüm fertlerinden özür diliyorum kendi adıma.
Unutulan tüm değerler için.
Ne 18 Mart kaldı, ne 19 Mayıs , ne 23 Nisan , ne de 29 Ekim ... Bu tip günlerin hepsi, Türkiye' de yaşayan büyük bir çoğunluk için aynı şeyi ifade ediyor . Koca bir hiç.
Bugün şehitlerimizi söz de anıp, yarın unutacağız.
Mesele bu değil , önümüze bakıp , geçmişten ders alıp, çocuklarımıza öğretip, geleceğimizi kurtarmak.
Biz kendi içimizde cephe olmuş gidiyoruz , cehalet diz boyu, ama hiçbirimiz bir şey yapmıyoruz.
Tüm savaşlarda kanlarını çekinmeden döküp bizi bu günlere getiren şehitlerimiz, onların anneleri, babaları, evlatları ve eşlerinden özür dilerim.
Yerlerinde huzurla uyusunlar demeyi çok isterdim, ama biz millet olarak bu kadar derin uykudayken bu mümkün değil be yazık ki.
Bunları sen yaptın mı diye merak edenler için cevap . Elimden geldiğince evet, yeterli mi ? Kesinlikle hayır.

Çanakkale Geçilmez

Gürleyen top sesleri Mehmetçiğin sesidir.
Çanakkale ulusun bütünleştiği yerdir.
Denizde Nusratımız,karada bataryalar,
Hamidiye atışta,birde Mesudiye var.

Düşmana yok verecek bir karış toprağımız,
Anadolu bizimdir dalgalan bayrağımız.

Conkbayırı,Kilitbahir,hele Anafartalar,
Tarih sayfalarına yeni bir destan yazar.
Korkumuz yok,birleşsin gelsin yeni ordular,
Atatürkün izinde yenilmez Mehmetçik var...

Düşmana yok verecek bir karış toprağımız,
Anadolu bizimdir dalgalan bayrağımız.

Çanakkale köpürür düşmana geçit vermez.
Bu toprağın üstüne başka bayrak dikilmez.
Öyle bir zafer ki bu asırlarca silinmez.
Haykırır tüm ulusum ÇANAKKALE GEÇİLMEZ.

Fazıl Hüsnü Dağlarca