40 yaşımdan ne korkmuştum.
Aman Tanrım . Sanki hayat bitmişti. Karar vermem gerekiyordu artık. Duygularımı bırakıp, mantığımı kullanma yaşım gelmişti. Dünyam alt üst oldu sanki. Dağıldım.
Sonra ne oldu, o da bitti, 41, 42, 43 derken, yıllar eriyip gitti.
Dayandım 44 kapısına.
Çaldım hemen açtı. Giriverdim içeriye.
40 gibi korlar düşürmedi içime, alışmışım, orta yaş bulvarının yollarına.
Ne günler geldi, geçti, kaç kez dağıldı yüreğim, kaç kez topladım parça, parça.
Bazen bir kaçını bıraktım, bazen fazlasını aldım. Parçalarım değişti, ben değiştim.
Yandıklarım, kandıklarım, dost sanıp aldandıklarım, canımı yoluna koyduklarım, aldanışlarım, hatalarım, savaşım , yangınlarım, mutluluklarım, derken tam 43 yılı devirmişim.
Ve tabi o 43 yılda zaman, zaman beni devirdi.
Büyüdüm, olgunlaştım , azıcık akıllandım, ama asl olan herşeyi olduğu gibi bıraktım. Çocuk ruhumu pamuklara sardım sakladım.
İnandığımın arkasından yine ölümüne giderim, sadece inanmam zorlaştı.
Biraz ruhsuzlaştım.
İki yüzlü insanlardan, uzaklaştım.
Sonuçta, mayalandım, yoğruldum, ben oldum.
Ne diyelim...
Yaşasın 44 ; )))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder