Önce Ben Demeyi Öğrenme Zamanı...

Sağlık çok önemli , ama ne yazık ki bir çok güzel şey gibi, kaybetmeden değerini anlamıyoruz onun da. 

Sabah uyanıp, iki adım sonra, korkunç bir mide bulantısı, üstüne dünyam dönüp, alnımdan yere akacak kadar yoğun ecel terleri dökerek, gözlerim kararıp, bayılınca ne olduğumu şaşırdım . 

Babam öldüğünde bayılmıştım, sadece. 

Öyle kolay, kolay yıkılmam tanıyanlar bilir . Allah'a şükür .

İşte, tam bu nedenle çok korktum. 

Bir dakika içinde, film koptu, dünyam karardı. Ve sahnenin sonu...

Habire uğraşıp, biriktirdiğim şeylerin, sabırla koruk üzüm olur diye uğraşıp didinmenin, oradan buradan baş gösteren arızalarının sonucu bu. 

Uzun süredir farkında olduğum, düzelsin diye, hayatımı top yekün değiştirdiğim şeylerin, ama bu hiç beklemediğim bir durumdu . 

Kötü bir sürpriz gibi...

Vücudum, zihnimle birleşip dur dedi sanki. 

Artık biraz daha yavaş, hatta biraz , dur !

Ben bu sinyali, 2 sene önce almıştım aslında. Yaşadıklarımın, ağırlığını kaldıramaz olmuştum zaten ve huzur için gayet radikal kararlar da aldım. 

Dur dedim, beni üzen herşeye.

Ancak değişim, çok kolay olmuyor tabi ki. Bir de kimse üzülmesin diye, herşeye kendi başınıza katlanıp, kuyruğu her durumda dik olan bir kişiliğiniz varsa. Üzüntünüzü, hep neşeli görünen bir ifadenin ardına saklamakta ustaysanız. Ve kimse üzülmesin diye, en zor günde dahi , herşey yolunda diyorsanız... İçinize atıp, atıp gülümsüyorsanız. Zor...

İnsanların haksız saldırıları , hançerle arkanıza dolaşanlar, yılların birikmiş üzüntüleri, iş dünyasının haysiyetsiz ayak oyunları , değer verdiğiniz insanların yarattığı yıkıntılar, düşüncesiz ve kalpsizce yapılan binlerce hareket...

İnsanca, iyi niyetle,  karşısında durup, bu da geçer dediğiniz binlerce gün... 

İnsanın kendine verdiği hasarı, kimse veremiyor aslında.

Başkalarına değer vermek adına, harcanmış onca yıl, sevgi, hoşgörü ve sabır içln tükettiğiniz ruhun isyanı bu. 

İyilikle yapılan onca şeyin, kötülükle geri dönüşünü seyretmenin ve Mevlana misali sessiz kalmanın getirisi...

Hayatınıza giren,  her tür insandan geriye, hayal kırıklıklarının tortuları birikip kalıyor bir yerlerde demek ki. 

Buna da eyvallah demekten başka bir şey yok. 

Allah'a şükür, bir noktada dur demişim kendime. 

Huzur içln girdiğim savaş, beni yıpratsa da, huzursuzluğun içinde kalıp, çok daha ağır darbeler almaktan iyidir.

Bedenime teşekkür ediyorum, bir kez daha uyardığı içln.

Söz, artık çok daha dikkatli olacağım.

Allah'ın bana bahşettiği bu hayatın ve bu bedenin,  aklın ve ruhun değerini her gün daha çok bileceğim. 

Önemli olan kaybetmeden kıymetini bilmek . 

Biliyorsan da önemsemek ve asla unutmamak.