İçinden tren geçer, dumanını tüttüre, tüttüre. Boğar kömürün gazı, ciğerlerine dolar.
Sislerin içinden çıkaramazsın yüreğini.
Deşip geçtiği yerden, oluk, oluk acı akar insanın içine.
Onarıp kabuk tutsun diye beklemez kimse.
Açtıkta açar, oydukça oyalar . Kimseye zarar vermemiş, bilerek incitmemiş, hatta hayatlarını olağanüstü kolaylaştırmış bile olsanız , çirkinliğe aç tüm yürekler saldırır üstünüze.
Yeter dediğiniz her seferinde, bir yenisi başlar .
Bitmeyen, bir sabır sınavı gibi.
İki yüzlü, kötü ruhların sisinden sıyrılıp güne uyanmak, güneşi görmek için uyur yürek.
Ve bu sınavın bitmesini bekler, diğerleri gibi bu da bir gün bitecektir bilir.
Güneşe uyanır, meleklerini selamlar, herşey için şükreder ve güne başlar.
Ve bitişi yine Şems ile yapalım.
Anladım ki: İnsanlar; Susanı korkak. Görmezden geleni aptal. Affetmeyi bileni çantada keklik sanıyorlar. Oysa ki; biz istediğimiz kadar hayatımızdalar. ... Göz yumduğumuz kadar dürüstler ve sustuğumuz kadar insanlar..!
Bu kadar işte sadece bu kadar. Anlayana...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder