Sessizdir Bazı İnsan ...

Sessizdir bazı insan, 

Koklatmaz, içindeki çığlıktan , 

Ağır gelse de zaman,

Ayakta durmaktır, aslolan.

Bazıları hep konuşur ,

Bazıları hep düşünür , 

Bazıları hep sindirir, 

Bazıları hep sinsidir, 

Ama sessizdir bazı insan.

Çok kelam eder, sessizliğinin buğusundan. 

Perdedir yalnızlığına, tüm sözler.

Bakan,  ama göremeyen gözlerin ardına saklar benliğini .

Ne çığlığı duyulur, ne acısı.

Kahkaha olur, sohbet olur ancak. 

Gözünden yaş akacaksa, hep içine akar, dışına taşacaksa zaten durmaz kaçar. 

Başkası görsün diye değil, gerçekten yaşar. 

Kırıldıkça sessiz,

Üzüldükçe kırgın. 

Daha derine, bilinmedik delhizlere kaçar .

Geceler kadar karanlık olsa da , aydınlığıyla ışık saçar. 

Ne kimseye minnet eder, ne boyun eğer. 

Herkes onu sever. 

Ve her sevginin diyetini mıtlak öder, birer,  birer. 

Anlaşılmaktan uzaklaşalı çok... Anlaşılmak isteği yok olmuştur artık. 

Özü arar, derine dalar, yoğurur, yontar.  Uğraşır, bırakmaz. 

Kılıfa bakmaz, bilir kılıfla insan olunmaz. 

Çok sevdiklerini içinde taşır, çok ama çok derinde. 

Kilitli sandıklarda, kaf dağının ötesinde. 

Asla koparıp atmaz. 

Aşkı aşk,

Acıyı acı,

Varlığı var,

Yokluğu yoktur. 

En basit anlamıyla yaşar, iflah olmaz. 

Hayat basittir işte, ne bir eksik, ne bir fazla. 

Sessizdir bazı insan. 

İşte bu yüzden , kimi zaman kaçar delhizlerine, korkar içinde ki çığlığın dışarı taşmasından, yakıp yıkmasından.

Sabrı kadardır, varlığı. 

Sessizdir, ama insandır sonuçta.