Yüzyıllık yalnızlıkla tanıdım onu. Yalnızlığa giden yolu, o kadar güzel anlatmıştı ki, zamansız, duygu dolu. Hikaye farklı olsa da, duygularda buluştuk onunla. Büyüklüğüde buradaydı bence, insanı bir yerden yakalama becerisi vardı. Onur duygusunu, Kırmızı Pazartesi ile dibine kadar yaşatıp, aşkta mantık olmaz, sözünü ilk, Kolera Günlerinde Aşk İle anlamıştı. Duygusal yanı, detaylara olan düşkünlüğü ile keyifli yolculuklara çıkmıştık onunla. Yaşayan bir efsaneydi bana göre. Çok az sanatçı, yaşarken değer bulur. Ne mutlu ki, o bunu gördü.
Mekanın, cennet olsun. Hayatımda yarattığın bir sürü keyifli dakika, öğretin duygular ve onlarca yıl yazıp bıraktığın ve hala okuyamadığım bir sürü eserin için teşekkürler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder