İnsanoğlu, koşuşturma içinde unutuveriyor herşeyi.
Özellikle kendini ...
Hoş :(( ömür billah, hiç bir zaman önceliğim kendim olmadı ya !
Hayat gailesi, iş, para, pul, koşuşturma derken günler geçiyor.
Ama bir gün, çokça koşup yorulduysanız, hayat bir çelme takıp, düşürüyor sizi.
İyiliğiniz için .
Bakıyor ki, bu kul hiç hız kesmiyor, Allah'ın yarattığını, hunharca yıpratıyor.
Yatağa düşüveriyor, yorgun, hatta bitmiş bedeni ve yüreğiyle.
Hayat dinlen diyor . Biraz dur ve dinlen .
Elimi kaldırmaya bile mecalim yok. Bir sürü iş, randevu iptal oluverdi işte .
Gidecek can, tek kelime edecek ferim yok.
Yattığım yerden, telefonumla, bloğuma yazıyorum bende, duramam ki...
Ama bunu bile, ne kadar yavaş yapabiliyorum.
Yapıyorum ki, belki, benimle aynı durumda olanlar, durup düşünür .
Oturup, kendisi içln vakit ayırır, dinlenir . Yıkılmadan önce.
Allahım, kendimi unutup, bana verdiğin aklı, bedeni, ruhu hoyratça kullandığım içln beni affet.
Biliyorum, şu an perişan halde olmamın sebebi, bana bunu hatırlatmak.
Biliyorum, önce sağlık.
Ama hayat bazen öyle zorlaşıyor ki, tırmanırken, unutuveriyor insan, yoruldum mu ? Terledim mi ? Susadım mı ?
Sırtında, bir sürü insanın sorumluluğu ile, tek başına yol almak kolay değil.
Canım ne ki ? Kaldırmıyor işte.
Sonuçta, bugün bir sürü işim vardı. Ödemelerim, randevularım, ziyaret etmem gereken müşterilerim vardı.
Ayağa kalkamıyorum ki , iş peşinde koşayım.
Yarına Allah Kerim...
Önce sağlık ...
Sağlık olmayınca, ne bir lokma istiyor insanın canı, ne bir hırka...
Bazen sadece yalnız kalmak ve susmak gerekiyor belki.
Ve her durumda, aklıma hep aynı cümle geliyor ...
" insan ne ederse, kendine eder"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder